“Beni sevmeyi unutma…”

Onu sevmeyi hiç unutmadı… Gelmeyeceği yerlere gitmeyi de… Yürüdüğü kaldırımlarda ayaklarının izini aramayı da… Ona çıkmayan bütün sokaklarda karşısına hep ona benzeyen kadınlar çıkıyordu oysa. Bazıları haddinden fazla Bukre’yi andırıyordu ama hiçbiri o değildi. Bestelerinde bile hep Bukre’yi söyledi sözleri…

Hatırlamak istedikleriyle unutmak istedikleri birbirine karışıyordu bazen. Televizyonlarda klipleri dönüyor, radyolarda şarkıları çalınıyor, şehrin en kalabalık yerlerinde boylu boyunca afişleri asılıyordu. Ama bunların hiçbiri Cem’i mutlu etmeye yetmiyordu. Etrafı sevenleriyle dolup taşsa da bir yanı hep eksik kalıyordu. Yaraları yarınlarına umut bağlamaya çalışırken kanıyordu.  Çoğu geceler ağlaya ağlaya uykusundan uyanıyor, pencereyi açıp avazı çıktığı kadar “Ne bitiyor ne geliyorsun!” diye haykırıyordu.  Sesi, kaldırımlara çarpıp geri dönüyordu ama Bukre’yi  geri getirmiyordu…

Romanları ve hikâyeleriyle kalplerinize dokunan Kahraman Tazeoğlu, “Bukre 2” ile sizi yine duygusal bir yolculuğa davet ediyor.