“Erkek İşte! Döver de, Sever de!”
“Dövülmüş, itilmiş, hakarete uğramış; ötesine berisine aldığı tekme tokat darbeleri ile sızlayan kemiklerinden çok, yüreğindeki acıyla kıvranan ‘kadın!’ Ta, çocukken hayalini kurduğu; evcilik oynarken oyunlarını, genç kızlığında rüyalarını, onu eş olarak kabul ettiğinde hülyalarını süsleyen erkeği tarafından en aşağı hareketlere uğramış zavallı ‘sevgili!’ Onun çocuklarını doğurmuştu hâlbuki! Bütün temiz duyguları ile anne olmuştu; onun çocuklarının annesi! Kardeşleri var mıydı, yok muydu belli değil! Hiç arayıp sormamışlardı ki!

Mutluluk Umarken, Şiddet Bulmak!
Beyaz gelinlikle çıktığı evde yalnız oturan yaşlı annesinin yanına da kefen giymeden dönemezdi ki! Yıllar önce evden çıkarken giydiği beyaz gelinlik bir kefen gibi gözlerinin önünde! Odanın bir köşesinde korku ve nefretle yüzünü iki avucu arasına almış, oğlu çığlıklarla annesinin eteğine yapışmış, gözyaşları ile ıslanan saçları yanaklarına yapışmış küçücük kızı. Gitti işte!
(Tanıtım Bülteninden)